‘Je hoeft hier niks, en mag van alles’

Marika was al een tijdje in behandeling bij een lokale GGZ-instelling voor persoonlijkheidsproblemen, maar haar werk als activiteitenbegeleider bij mensen met de (hersen)ziekte van Huntington kon ze nog goed uitvoeren. Tot de psychische problemen ernstiger werd en haar sociaalpsychiatrisch verpleegkundige adviseerde om te stoppen.  “Wat moet ik nu, dacht ik toen ik hoorde dat ik niet meer mocht werken”, vertelt Marika (30). “Werk was echt mijn houvast, ik wist niet hoe ik de dagen door zou moeten komen.” 

De sociaalpsychiatrisch verpleegkundige die Marika begeleidde zag het probleem én kwam met een oplossing. “Ze vertelde me over het Zelfregiecentrum in Deventer en stelde voor om daar samen op dinsdag te gaan kijken.” Het Zelfregiecentrum Deventer is een inloophuis waar iedereen welkom is voor een kop koffie, of om mee te doen aan activiteiten of cursussen. Alles draait hier om weer mee te (leren) draaien in de maatschappij. Bezoekers, onder andere ook buurtbewoners, zijn zelf verantwoordelijk voor het runnen van het Zelfregiecentrum, met ondersteuning van betaalde coördinatoren. Marika: “Ik was zo enthousiast geworden door haar verhalen dat ik er al op maandag, alleen, naar toe ben gegaan!” 

Luistertijd

Marika omschrijft de kennismaking als een warm bad. “Ik ben hier sindsdien eigenlijk iedere dag. Iedereen is hier vriendelijk en ook oprecht geïnteresseerd. Er is veel begrip en er is tijd om naar je verhalen te luisteren. Iedereen heeft hier een rugzakje.” De eerste tijd ging Marika alleen koffiedrinken in het Zelfregiecentrum. “En een beetje mensen kijken. Ik kwam toen net uit een opname in een ggz-instelling. Het leven daar is behoorlijk beschermd en rustig, de stap naar de gewone wereld is dan best pittig.” Langzaamaan ging het toch kriebelen en wilde Marika wat meer doen. “Ik ben toen gastvrouw geworden. Ik vond het fijn om binding te voelen met het Zelfregiecentrum en wilde graag ook iets doen voor anderen.”

Volgens Marika is juist de zelfregie; het heft in eigen hand zo bijzonder en betekenisvol aan het Zelfregiecentrum. “Je hoeft hier niks en je mag van alles. Iedereen pakt op wat hij of zij kan. Voor de één is dat al een gebruikt kopje in de afwasmachine zetten, anderen pakken het groter aan en gaan ook zelf activiteiten organiseren.” Marika bloeide op en kreeg steeds meer energie en kracht om actie te ondernemen. Ze organiseerde een filmmiddag, een make-up dag en nog veel meer andere activiteiten. “Voor mij betekende het oppakken van taken dat ik weer meer zelfvertrouwen kreeg. En het gaf een fijn en veilig gevoel dat er altijd een coördinator in de buurt was voor als iets niet lukte.”

Ontwikkelen

Inmiddels geeft ze herstelcursussen, waarin deelnemers ontdekken waar hun eigen kracht ligt, en organiseert ze samen met haar vriend die ze in het Zelfregiecentrum ontmoette de activiteit ‘Betekenisvolle liedjes’. “We praten samen over gevoelens en gedachten aan de hand van de liedjes die we elkaar laten horen”, vertelt Marika. Zelf kwam ze er tijdens een van de herstelcursussen die ze volgde achter dat ze graag in de zorg wil (blijven) werken. “Met een jobcoach ben ik toen gaan kijken naar mogelijkheden en nu werk ik, vanuit het Zelfregiecentrum, als vrijwilliger voor Iriscovery, een vrijwilligersorganisatie die mensen ondersteunt bij een verslaving of ontwrichtende problemen. Zij werken ook met ervaringsdeskundigen.” 

Voor Marika was het Zelfregiecentrum levensreddend. “Hier kon ik terecht voor structuur, hier ben ik onder de mensen gebleven. Sinds ik bij het Zelfregiecentrum kom ben ik niet meer opgenomen. Meer en meer krijg ik de grip op mijn eigen leven terug. Eerst was ik hier hele dagen, maar doordat ik nu ook vrijwilligerswerk doe is dat minder geworden. Het fijne is dat ik weet dat ik altijd bij hen terecht kan.” 

Meer weten over de mensen achter de stichting?
Lees het verhaal Met vertrouwen en verantwoordelijkheid werken aan herstel.