“Het begon allemaal toen ik mijzelf een kaartje stuurde voor mijn verjaardag. Ik wenste mijzelf een fijne dag en schreef: ‘Jammer hè, dat er niemand komt?’ Ik hoop dat je jezelf nog wat gezelschap kan brengen.’ Ik wist namelijk dat er niemand op mijn verjaardag zou komen. Ik wilde mijzelf troost bieden. Maar ik wist nog niet wat mijn moeder allemaal had geregeld.”
“Toen ik wakker werd op mijn verjaardag zei ze: ‘Kijk eens in de brievenbus’. Ik liep naar beneden en zag dat daar een stapel van wel 25 kaartjes lag. Kaartjes van vreemden uit heel Nederland. Sommigen hadden er zelfs kadootjes bij gedaan.”
“Ik snapte er helemaal niets van! Ik dacht: ‘Hoe weten al die mensen dat ik jarig ben?’ En hoe weten ze waar ik woon? Toen legde mama het uit. Via Facebook had ze een oproep geplaatst. Ze schreef dat ik zestien werd en dat er niemand op mijn verjaardag zou komen. Ze vroeg of er mensen waren die mij een kaartje zouden willen sturen. Maar ze durfde het eerst niet. Ze was bang dat mensen er stom op zouden reageren.”
“De meeste mensen reageerden juist ontzettend leuk en stuurden een kaartje. In totaal heb ik rond de 80 kaarten ontvangen! Sommige zelfs met een kadootje. Ik kreeg bijvoorbeeld een HEMA-kadobon en een grote ballon. Van iemand anders kreeg ik een grote kaart met muziek erin. Ook kreeg ik geld, dat was wel gek.”
“Wat ik bijzonder vond was het kaartje Petra. Ik ken haar van mijn atletiekvereniging. We zien elkaar bijna nooit meer, aangezien ze ernstig ziek is. Mensen denken dat ze niet lang meer te leven heeft. Toen ik een felicitatiekaartje van haar kreeg, werd ik wel een beetje emotioneel. Dat vond ik heel speciaal. Ik heb haar bedankt op Whatsapp en een kaartje teruggestuurd.”
“Ook kreeg ik een kaartje van een meisje van negentien. Ik kende haar niet. Ze schreef: ‘Dag Merel, gefeliciteerd met je 16e verjaardag! Mij ken je niet, maar als 19-jarig meisje wil ik je advies geven voor zo’n mooie leeftijd. Geloof me, de komende jaren zijn ook zoet en leuk. Maar soms ook zwaar, want we komen de echte wereld in. Blijf praten en gevoelens delen. Vooral thuis, hoe rot het soms ook is. Liefs, Stephanie’.”
“Ik vond het heel lief dat ze dat erbij had gezet. Dat had niemand anders gedaan.”
“Mijn verjaardag was een heel bijzondere ervaring. Dat zal ik denk ik niet vaker meemaken. Zo zie je maar dat mensen aan je denken. Mensen die je eigenlijk helemaal niet kent. Mensen geven om elkaar. Ook in dit soort periodes.”
De namen in dit artikel zijn gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Alleen samen kunnen we ervoor zorgen dat niemand er alleen voor staat in deze crisistijd.
