‘De handen ineen slaan en ervoor gaan’

“Na mijn schooltijd wilde ik graag in een winkel werken, maar het liep anders, het werd een kantoorbaan. Nu sta ik toch in een winkel en ik vind het gezellig. Je kan als oudere thuis gaan zitten, maar nu maak je meer contact met de mensen. Het is een kleine winkel, bedoeld voor de dagelijkse boodschap. Toch zijn bezoekers elke keer weer verbaasd over wat we allemaal verkopen.”

Voorzitter van het dorpshuis Theo regelt met andere vrijwilligers de voorraad. “Wij zijn een klein dorp met achthonderd inwoners. Jarenlang waren er hier alleen twee kerken en een voetbalclub. De kleine supermarkt betekent vooral voor de ouderen een loopje. De dichtstbijzijnde winkel zit anders zo’n 10 kilometer verderop.”

Ina: “Als Theo zich niet zo had ingezet, was de winkel er niet geweest. Dat is één ding dat zeker is.” Theo: “Ik vind het wel een uitdaging. Ik ben zelf ondernemer geweest en kan niet stilzitten. We rijden drie keer in de week naar een supermarkt waar we ongeveer driehonderd artikelen per keer halen.” Ina: “Het is geweldig wat hij allemaal doet.”

Want in het dorpshuis gebeurt nog veel meer. Sowieso staat de koffie altijd klaar, maar er zit ook een prikpunt, peuterspeelzaal en een bibliotheek. Er zijn ouderenmaaltijden en spelletjesochtenden. Inwoners kunnen ruimtes huren voor verjaardagen en vergaderingen. Theo: “Er is elke dag wel wat te doen of te rommelen. We houden het dorp levendig. De dorpsbewoners zijn blij dat we er zijn.” Daarnaast is er een gratis dorpsauto. “Dorpsbewoners zonder auto kunnen die gebruiken voor bijvoorbeeld een bezoek aan de dokter of het ziekenhuis.”

Het gevoel geven dat iemand ertoe doet

De vrijwilligers staan voor iedereen klaar. “We doen boodschappen voor een man van 92 jaar. Ook hielden we een inwoner die zijn leven verslofte in de gaten. Een vrijwilliger ging bijvoorbeeld een keer met hem mee naar het ziekenhuis. Zo zorg je dat iemand het gevoel heeft dat hij ertoe doet.” 

Dat inwoners met dit initiatief hun dorp draaiende wisten te houden, bleef bij het Oranje Fonds niet onopgemerkt. “In 2016 hebben we met dit initiatief een Appeltje van Oranje gewonnen.” Een kers op de taart voor alle vrijwilligers. “Geweldig dat ons initiatief als uniek werd gezien. Door het prijzengeld hebben we een uitbouw kunnen realiseren. Daardoor kregen we een sociaal toegankelijker ontmoetingspunt. En mensen beseften opeens dat het dorpshuis van ons allemaal is. Onze activiteiten zijn toen enorm uitgebreid.”

En als de inwoners ergens tegenaan lopen, dan kijkt het dorpshuis of ze een oplossing kunnen vinden. “Dat is het voordeel van een klein dorp. Iedereen kent elkaar en er is altijd iemand die het oppakt. Handen ineen slaan en er samen voor gaan. Daar gaat het om.”

Ondertussen kijkt iedereen ook naar elkaar om. “Ja, de sociale controle is hier wel groot. Als je twee dagen je neus niet laat zien, dan hebben ze het in de gaten. We proberen ook mensen die thuiszitten bij onze activiteiten te betrekken. Een inwoner die al drie jaar werkeloos thuis zat, doet nu allerlei kleine klusjes voor ons. Als we denken dat het niet goed gaat met iemand, dan nodigen we hem uit. Zo geef je weer betekenis aan iemands leven. Dat merk je ook. We drinken veel koffie, maar wel om met elkaar in gesprek te zijn.”